اول از همه برایت آرزومندم که عاشق شوی، 

و اگر هستی، کسی هم به تو عشق بورزد، 

و اگر اینگونه نیست، تنهائیت کوتاه باشد،

و پس از تنهائیت، نفرت از کسی نیابی. 

آرزومندم که اینگونه پیش نیاید، اما اگر پیش آمد،

بدانی چگونه به دور از ناامیدی زندگی کنی.

برایت همچنان آرزو دارم دوستانی داشته باشی، 

از جمله دوستان بد و ناپایدار، 

برخی نادوست، و برخی دوستدار 

که دست کم یکی در میانشان 

بی تردید مورد اعتمادت باشد.

و چون زندگی بدین گونه است،

برایت آرزومندم که دشمن نیز داشته باشی،

نه کم و نه زیاد، درست به اندازه،

تا گاهی باورهایت را مورد پرسش قرار دهد، 

که دست کم یکی از آنها اعتراضش به حق باشد، 

تا که زیاده به خودت غرّه نشوی.

.

.

.

.

.

و نیز آرزومندم مفیدِ فایده باشی

نه خیلی غیرضروری،

تا در لحظات سخت 

وقتی دیگر چیزی باقی نمانده است

همین مفید بودن کافی باشد تا تو را سرِ پا نگهدارد.

همچنین، برایت آرزومندم صبور باشی  

نه با کسانی که اشتباهات کوچک میکنند  

چون این کارِ ساده ای است،  

بلکه با کسانی که اشتباهات بزرگ و جبران ناپذیر میکنند

و با کاربردِ درست صبوری ات برای دیگران نمونه شوی.

و امیدوام اگر جوان که هستی  

خیلی به تعجیل، رسیده نشوی  

و اگر رسیده ای، به جوان نمائی اصرار نورزی  

و اگر پیری، تسلیم ناامیدی نشوی  

چرا که هر سنّی خوشی و ناخوشی خودش را دارد 

و لازم است بگذاریم در ما جریان یابند.

امیدوارم سگی را نوازش کنی 

به پرنده ای دانه بدهی، و به آواز یک سَهره گوش کنی 

وقتی که آوای سحرگاهیش را سر می دهد.

چرا که به این طریق

احساس زیبائی خواهی یافت، به رایگان.

امیدوارم که دانه ای هم بر خاک بفشانی 

هرچند خُرد بوده باشد 

و با روئیدنش همراه شوی 

تا دریابی چقدر زندگی در یک درخت وجود دارد.

بعلاوه، آرزومندم پول داشته باشی

زیرا در عمل به آن نیازمندی

و برای اینکه سالی یک بار  

پولت را جلو رویت بگذاری و بگوئی: این مالِ من است.  

فقط برای اینکه روشن کنی کدامتان اربابِ دیگری است!

و در پایان، اگر مرد باشی، آرزومندم زن خوبی داشته باشی  

و اگر زنی، شوهر خوبی داشته باشی  

که اگر فردا خسته باشید، یا پس فردا شادمان  

باز هم از عشق حرف برانید تا از نو بیاغازید.

اگر همه ی اینها که گفتم فراهم شد  

دیگر چیزی ندارم برایت آرزو کنم. 

ویکتور هوگو

 سلامتی اونایی که دوسشون داریم و نمیفهمن !

به سلامتی دوست خوبی که

مثل خط سفید وسط جاده است,

تکه تکه میشه

ولی بازم پا به پات میاد

.

به سلامتی باغچه ای که خاکش منم گلش تویی و خارش هرچی نامرده

.

.به سلامتی پدری که لباس خاکی و کثیف میپوشه

میره کارگری برای سیر کردن شکم بچه اش ،

اما بچه اش خجالت میکشه

به دوستاش بگه این پدرمه

.

سلامتی نوشابه که خانواده داره و خیلی ها ندارن !

.

به سلامتی سندباد که کل دنیا رو با شلوار کردی دور زد

.

 آورده‌اند که روزى يکى از بزرگان عرب به سفر حج مي‌رفت. نامش عبد الجبار بود و هزار دينار طلا داشت..
چون به کوفه رسيد، قافله دو سه روزى از حرکت باز ايستاد.عبد الجبار براى تفرج و سياحت ، گرد محله هاى کوفه بر آمد. از قضا به خرابه اى رسيد. زنى را ديد که در خرابه مي‌گردد و چيزى مي‌جويد. در گوشه مرغک مردارى افتاده بود، آن را به زير لباس کشيد و رفت.
عبد الجبار با خود گفت : بى گمان اين زن نيازمند است و نياز خود را پنهان مي‌دارد. در پى زن رفت تا از حالش آگاه گردد. چون زن به خانه رسيد، کودکان دور او را گرفتند که اى مادر! براى ما چه آورده اى که از گرسنگى هلاک شديم !
مادر گفت : عزيزان من ! غم مخوريد که برايتان مرغکى آورده ام و هم اکنون آن را بريان مي‌کنم.
عبد الجبار که اين را شنيد، گريست و از همسايگان احوال وى را باز پرسيد. گفتند: سيده اى است زن عبدالله بن زياد علوى ، که شوهرش را حجاج ملعون کشته است . او کودکان يتيم دارد و بزرگوارى خاندان رسالت نمى گذارد که از کسى چيزى طلب کند.
عبد الجبار با خود گفت : اگر حج مي‌خواهى ، اين جاست .
بى درنگ آن هزار دينار را از ميان باز و به زن داد و آن سال در کوفه ماند و به سقايى مشغول شد.
هنگامى که حاجيان از مکه باز گشتند، وى به پيشواز آنها رفت . مردى در پيش قافله بر شترى نشسته بود و مي‌آمد.
چون چشمش بر عبد الجبار افتاد، خود را از شتر به زير انداخت گفت :
اى جوانمرد! از آن روزى که در سرزمين عرفات ، ده هزار دينار به من وام داده اى ، تو را مي‌جويم . اکنون بيا و ده هزار دينارت را بستان !
عبد الجبار، دينارها را گرفت و حيران ماند و خواست که از آن شخص حقيقت حال را بپرسد که وى به ميان جمعيت رفت و از نظرش ناپديد شد.
در اين هنگام آوازى شنيد که : اى عبد الجبار! هزار دينارت را ده هزار داديم و فرشته اى به صورت تو آفريديم که برايت حج گزارد و تا زنده باشى ، هر سال حجى در پرونده عملت مي‌نويسيم ،تا بدانى که هيچ نيکوکارى بر درگاه ما تباه نمى‌گردد که :

(انا لا نضيع اجر من احسن عملا)

 سلامتی رفیقی که تو رفاقت کم نزاشت ولی کم برداشت تا رفیقش کم نیاره